12.3.10

aqui la luna, llamando.../po drugiej stronie oceanu...

8 marzo

El momento esperado ya está aquí. Sentado en el suelo, observando a la gente haciendo cola para subir al avión. Es bueno no hacerse muchas expectativas de las cosas que van a suceder pero es difícil no hacerlo cuando has soñado con algo durante tanto tiempo.

Un trámite burocrático o una treta con afán recaudador de la empresa casi nos impide marchar en el último momento aunque el pánico se arregla cambiando la fecha de vuelta.

Los últimos días muchas personas nos han deseado buen viaje y les he respondido que buen viaje para ellos también, ya que no hace falta moverse mucho físicamente para viajar. Aprendiendo a observar lo que nos ocurre alrededor como algo único y aprender a mirar las cosas como si fuera la primera vez ya es un gran viaje.

Acabamos de despegar, ya no hay vuelta atrás y no dejo de preguntarme que es lo que voy a buscar a Sudamérica (creo que mi abuela también se lo pregunta).

Me interesa todo lo relacionado con el tercer mundo, con los problemas y desigualdades de este mundo, la historia y las causas que se esconden detrás y que visión tienen de los europeos en otra parte del mundo. Los reportajes tan íntimos de Kapuscinski, la osadía y desparpajo de Sepúlveda, los entresijos de la colonización escritos tan ingeniosa y detalladamente por Eduardo Galeano.

En esta encrucijada me siento, entre la alegría que encuentro en muchos momentos de la vida diaria y la gente que conozco y por otra el pesimismo y apatía que me invade cada vez que descubro un poco más cómo funciona el mundo en el que vivimos.

Me siento avergonzado de pertenecer a la raza humana. Somos capaces de cosas increíbles pero a la vez capaces de destruir el planeta, capaces de inventar infinitas formas de engaños, robos, explotaciones.

Lo único que necesita el mal para triunfar es que las personas buenas no hagan nada.

Existen la bondad y la maldad? acaso no dependen de la moral de la época? Acaso no son un concepto inventado por el hombre?

Ahora a miles de metros de altura, encima del océano, me siento más que nunca como una mosca insignificante, comparada con esta inmensa humanidad. Al fin y al cabo mi tiempo, nuestro tiempo en este mundo será ínfimo comparado con la historia. Y eso me llena de impotencia, de desesperanza, buscando el sentido de la vida.

La vida es irónica ya que no para de agasajarnos con bebida, comida caliente, mantita, cojín, televisor individual. Que fácil resulta a veces callar nuestras conciencias.

9 marzo

Justo cruzamos el ecuador y me viene a la cabeza que los europeos que empezaron a hacer mapamundis eligieron ponerse en el norte y no el sur.

Un amigo chileno que conocí en Barcelona, artista conceptual él, proponía girar el mapamundi y así Chile pasaba a estar en la cabeza del mundo. Total, al universo le da igual no?

Hacemos escala en Sao Paulo, encerrados en la burbuja del aeropuerto, donde nada es real, sino un mundo paralelo que te transporta de burbuja en burbuja.

Desde el aire Sao Paulo se percibe inmenso, como una mancha que nunca acaba.

Paisajes desiertos de vida humana, montañas, nubes, campos de cultivo, el pacífico, Lima, después de 22 horas de viaje.

Escribo otra vez desde la casa de Ulises, nuestro primer huésped. Como una cuerda elástica después de estirarla, necesitamos un tiempo para recuperar la normalidad. Cambio horario, cambio de continente, hemisferio, clima. Hace calor, calor pegajoso, aunque no agobiante. Y la brisa del océano nos visita cada noche en la azotea donde dormimos.

Según Ulises los miedos acechan por todas partes y sus historias nos calan hondo.. tan hondo que no sabemos si volvernos directamente a España.

10 y 11 marzo

el nuevo día nos deja ver con un poco más de claridad. El yoga justo en el alba, la ciudad despertándose, ladridos, sirenas, los colectivos, las palomas que no dejan de revolotear, y sus hermanos mayores, los aviones que no dejan de romper el aire con su estruendo y su presencia.

Noto el resentimiento (totalmente justificado) contra los españoles a menudo y me da un poco de pereza cada vez que preguntan mi origen. Aunque en general la gente es muy curiosa y nos preguntan muchas cosas. Las casas en el barrio donde vivimos crecen a su ritmo, incontrolodamente, cada uno construyendo su casa para arriba a medida que crece la familia, las necesidades. Trastos, polvo y muchas paredes sin terminar son el denominador común de este colorido barrio cerca del límite de Lima.
Ulises me explica que el caos reinante en su país es lo que le permite salir de Lima y estar desconectado del sistema, algo que en nuestros países es más difícil.
Lima, como las grandes metrópolis, llena de contrastes; barrios infinitos de casas que no parecen tener fin, chabolas encaramadas en las montañas, el centro histórico, con bastante policia, el barrio de miraflores, donde vive la gente rica y colectivos, autobuses de todas las formas colores y tamaños que llenan la ciudad con su ruido y sus carreras en su intento de coger más pasajaeros.
Conductor (con su increible pericia para esquivar peatones y coches) y cobrador (que grita el destino sacando su cuerpo por la ventana, subiendo y bajando del colectivo en marcha y que nos cobra 1 o 2 soles) forman el equipo que mueve a los limeños.
Los casi accidentes se suceden, al final te acostumbras; milagrosamente todo funciona; aunque realmente, tengo la sensación que aquí la gente no tiene tiempo de preocuparse.

odcinek pierwszy - Lima
Przelecielismy ocean liniami TAM zadajac sobie pytanie czy czasem niepomylilismy lutu. Samolot wygladal jak latajacy hotel, dostalismy pelnodrobnych prezentow typu kocyczki, poduchy, szczoteczki do zebow,grzebyki, jedzenie i picie do woli i czego dusza zapragnie, slowem,nieustajacy karnawal w Rio......a dokladnie w Sao Paulo, bo tam wyladowalismy.Potem kilka godzin oczekiwania na dalszy lot do Limy.Lotniska sa jak osobne wolnoistniejace panstwa.
W Limie czekal na nas Ulises, z couchsurfing, ktoryprzeprowadzil nas przez cale rzesze taksowkarzy naganiaczydo jednego z rozpedzonych autobusow beczulek zwanych tu combi albo micro(w micro Czesiek nie musi sie nachylac bo miesci sie na stojaco, w combinie da rady).Autobusow jest cale mnostwo, wszelkich kolorow i ksztaltow, jezdza takszybko i tak blisko siebie ze wrazliwsze osoby moglyby sie niezlewystraszyc. Kierowcy to prawdziwi piraci drogowi. Jedyne prawo jakieobowiazuje to wyprzedzic drugiego i nie dac sie zabic. Przystanki saumowne, czyli tam przystaniek gdzie potecjalny chetny dowsiadania. Nie ma rozkladow jazdy, autobusy na siebie wjezdzaja, prawiesie stykaja mijajac sie. W kazdym z nich oprocz kierowcy jest naganiaczktory robi jednoczesnie za kontrolera, wylapuje ludzi z ulicy trabiac nanich z daleka lub nawolujac i lapiac jak kurczaki do worka. Wsiada sie wbiegu, trzeba sie mocno trzymac bo to jest prawdziwa jazda piratow, dotego bardzo trzesie bo tu drogi sa jakie sa.Naganiacz co kilka pasazerow robi rundke po autobusie i zbiera kase,czasem wydajac bilet. Gringos czy blancos (tak nas tu nazywaja) czestoplaca wiecej, zwlaszcza jak zapytaja ile kosztuje przejazdzka, bo wtedywiadomo juz ze nie wiedza i mozna im powiedziec co sie chce. Ale my juzwiemy od ludzi ze trzeba miec odliczone drobne (nigdy nie majawydac...powiedzmy) i nie zadawac naiwnych pytan w stylu: ile kosztuje.Potem trzeba bardzo uwazac wszedzie doslownie bo ogolnie tu sie bardzokradniei mowia to otwarcie sami peruwianczycy ktorzy sobie na wzajem nie ufaja.Sa biedni to fakt. Wiekszosc ludzi nie ma pracy, kazdy wiec stara siekombinowac jak moze.Turysci to dla nich chodzace worki z pieniedzmi. Nawet jak nic przysobie nie masz to na pewno gdzies masz (bialy to ten co ma).
Ulises mieszka na obrzezach Limy, ktora jest ogromniasta.Jedzie sie do niego ponad godzine autobusem. Jego rodzinka nie jest zbytzamozna. Mieszka z mama i 2 siostrami. Jego dom jest typowym domem wtych okolicach: z cegly, budowany w gore, nigdy niedokonczony (otwartydach ostatniego pietra).Na tym wlasnie dachu spimy i uprawiamy joge. Uczy nas kolezanka Ulisesa,Anastazja, przybyla tu stopem przez Kolombie i Wenezuele, sama, zSyberii. Anastazja jest bardzo ciekawa postacia, blondyna o niebieskichoczach, usmiechu malej dziewczynki i niewinnym spojrzeniu. Ale nie jesttaka niewinna, kokietuje wszystkich miejscowych i jezdzi za darmoautobusami, w ogole za nic nie placi. U niej jest taki zwyczaj ze tomezczyzni zawsze placa. Do tego ma powid, okradli ja jak wjezdzala doPeru. Nie ma ani dokumentow ani pieniedzy. Ale nic to. Idzie naspotkanie w ambasadzie i tego samego dnia ma juz tam mieszkanie aprzyjmujacy ja tam urzednik zaprasza ja do najdrozszej restauracji wLimie. Panstwo pomaga. Rosja dobre panstwo ;).Lekcje jogi o swicie i zmierzchu z Anastazja sa super ciekawe a z dachuUlisesa mamy ciekawe widoki na okolice i swiezy wiaterek. Jest tu tezpelno butelek z woda na brzegach dachu...tutejszy sposob na golebie.
Lima jako miasto jest bardzo halasliwa ale sa tez fajne miejsca, npplaza na ktora nas zabral Ulises i gdzie poznajemy Miguela, ratownikostrazaka. Pracuje oficjalnie jako strazak, ale tu strazacy niezarabiaja, wiec musi robic cos jeszcze. Jest wiec ratownikiem na plazy.Miguel to prawdziwy macho gentelmen. Podaje klapki dziewczynomwychodzacym z wody (bo tu plaza kamienista), pozycza swoja deske doplywania, oprowadza po okolicach, przepuszcza pierwsza w drzwiach, zrywakwiat, tlumaczy Czeskowi zeby nie zapominal mi kopowac czekolade..
Zycie toczy sie w duzej mierze na ulicach, w oceanie nieustajacychklaksonow taksowek i autobusow, samby czy regeton z glosnikow aut,wszedzie pelno handlarzy wszystkim, co sie da sprzedawac. Przebieamyprzez ulice do pani na rowerze-sklepie, ktora na czerwonych swiatlachsprzedaje nam serca krowie w postaci szaszlykow za 1 tylko sola czyli 1zl.
Ulises tak nam przedstawil sytuacje ze pierwszego dnia chcielismy wracacdo domu.Opowiadal nam o gangach i napadach i o zlodziejach i wszystkim co mozenam sie przytrafic. O co nie zapytalismy to smiertelnie niebezpieczne.Ale jak nam sie udalo wyjsc na miasto bez niego i uwazalismy to bylomilo. Poszlismy raz grac w szachy w barze. Ludzie od razu podchodza jaksie gdzies przysiadzie zagaduja. Jak sie uwaza zeby nie mowic za wielegdzie sie mieszka i co sie dokladnie robi i nie przyjmuje sie naiwnychofert to nie musi byc tak niebezpiecznie.Nie mozemy tylko strawic ze nie da sie tu po prostu wyciagnacogromniastego aparatu Czeska i zadowalamy sie pstrykaniem zdjec moimmalym aparatem dla turystow.
Ulises jest bardzo dobrym przewodnikiem i mieszkanie u niego tez ma duzozalet. Tyle ze bardzoduzo mowi, ciagle tylko mowi i mowi i denerwuje siejak mu sie przerywa. Na dluzsza mete jest to bardzo meczace.
Robimy pierwszy reportaz o gotowaniu z siostra Ulsesa, ktoraprzygotowuje nam kurczaka z ryzem. Miejscowi smieja sie ze tu ma sie dowyboru kurczaka z ryzem lub ryz z kurczakami.Po 3 dniach wyruszamy na polnoc do Trujillo.Z Limy najbardziej zapamietam szalone autobusy i lekcje jogi na dachu.


los autobuses compiten en Lima en carreras temerarias para captar a los clientes
pájaros, muchos pájaros, que acompañan nuestro yoga matutino con la ciudad de Lima como fondo
otro pájaro más grande, los aviones del cercano aeropuerto rompen el silencio con su rugido y nos cubren con su sombra
ulises, anastacia y aneta; nuestras clases de yoga en la azotea

3 comentarios:

  1. Salut les petits loups, nous sommes heureux de voir ces premières images de votre voyage, ça a l'air très pénible, Aneta, Francesc, gardez courage nous sommes avec vous dans cette épreuve.

    Aneta, si tu te tord un doigts de pied au yoga j'appelle Europe assistante!!

    on vous embrasse!

    Fred, Gilles, Amane, Khalil et Nino

    ResponderEliminar
  2. Gracias por ese magnifico texto.
    Me reconozco en casi todas esas lineas cuando pienso en mi viaje a Rio: gran choque emocional al descubrir la cruda realidad.
    Queriendo regresar a Europa al dia siguiente de haber llegado, finalmente aprendí a querer esa ciudad tan pobre y tan rica al mismo tiempo, con sus gentes (entre muchos, niños) que se paseaban descalzos y sin ropa pidiendo una moneda,familias enteras durmiendo en la calle, diversos ruidos en la noche entre ellos gritos e incluso disparos que venian de las favelas, calles llenas de agua, de basura y mal olientes, pájaros madrugadores, helicopteros y aviones que se escuchaban durante todo el dia, esos puestos de zumo de fruta exótica y esa comida tan copiosa, carreteras en tal mal estado, con tantos baches que pasabas el viaje entero botando y tocando casi el techo del vehículo, conductores que claxonan todo el tiempo, carreras entre buses para transportar el máximo de pasajeros (también con cobrador), y otros tantos momentos más que ahora no cambiaria por nada; sobre todo esas vistas desde alturas que te hacen volar por toda la ciudad y sentirte libre al 100% por unos minutos; sí, definitivamente estoy orgullosa de que todo esto y mucho más haya quedado en mi memoria y esperando que sea para siempre.
    Buena suerte por esas tierras y estamos en contacto.

    ResponderEliminar
  3. Gracias por los lindos recuerdos, nos hizo falta un trípode u otro fotógrafo para tener la imagen de Francesc también haciendo yoga en el techo!
    hasta pronto!
    Merci pour des jolis souvenirs, nous avons manqué un tripod ou un autre photographe pour avoir l'image de Francesc aussi, en train de faire Yoga sûr le toit!
    A bientôt!

    ResponderEliminar